Scenariusz pierwszy: jestem w trybie hibernacji. Nie mogę się obudzić, śpię aż do południa. Ledwo budzę się, iżby zjeść obiad, mrowie lanie go pomijam. Poobiednia drzemka, po której nie śpię od czasu godziny do dwóch, jest potrzebna do zjedzenia śniadania. Ten projekt jest stały natomiast wygodnie jest osądzać, że jestem leniwy. Mógłbym podobnie bez trudu uzasadnić, że „zawsze jestem zmęczony”.
Drugi harmonogram dotyczy poczucia bezradności i/lub beznadziejności, które przypadkiem znajdować się powszechne i przekonujące. Nic nie mogę zrobić”, „Mój wkład nie poprawi sytuacji”, „Ona jest chora, nie mogę jej pomóc, żeby poczuła się lepiej”, „Nie ma żadnych rozwiązań, które moglibyśmy zaproponować naszym klientom, nie przedłużymy umowy”. Wiele osób, w tym ja sam, powiedziałoby, iż brakuje mi wytrwałości a determinacji w poszukiwaniu rozwiązań, brakuje mi pozytywnego nastawienia, mam schorowany charakter. Po prostu bez trudności jest ocenić moje wyniki natomiast zajść aż do wniosku, że jestem słabowity a bezużyteczny.
Trzeci sytuacja owo sytuacja, w której pojawia się niepokój. Co ego mam zrobić?”, „Nie mogę usiedzieć w miejscu, lepiej spakuję torbę, być może posprzątam w jadalni”. Sfrustrowany niemożnością zrobienia czegoś, zaczynam się wnerwiać ogólnymi uwagami rodziny. Kiedy stan tolerancji spada, zdenerwowanie przeradza się w rozsierdzenie albo wściekłość, na nieszczęście skierowaną na moją rodzinę, osoby najbliższe mojemu sercu. Co skutkiem tego mam spośród tego zrobić: dzień pełen irytacji? Czy także mogę owo odrzucić jak dodatkowy pełen złej woli dzień, w którym figa się nie dzieje?
Te jak gdyby nieszkodliwe uczucia oraz zachowania, czym są, podczas gdy doświadczam ich z wykorzystaniem tydzień, dwoje tygodnie, trzy? Czy mam je nie wziąć pod uwagę i/lub zaakceptować, iż owo po prostu ja – jestem leniwy, mam słabą wolę, mam gniewny temperament http://www.blogdlazdrowia.pl.
Żyję w czasach, w których ocena choroby psychicznej opiera się głównie na objawach zgłaszanych dzięki samego siebie. Mam szczęście, że 30 lat temu moje rodzeństwo pokazało mi część z gazety na temat depresji i jej objawów. Zaopatrzona w informacje na temat depresji, natomiast niechętnie, w wieku nastoletnim odwiedziłam swojego pierwszego psychiatrę. Będąc zdana nic bardziej błędnego na siebie, starałam się wyszperać esencja tych powszechnych (i niewidocznych) objawów – zmęczenia, senności, złości (i wściekłości), poczucia bezwartościowości, zaś w najgorszym razie myśli samobójczych.